Адалдық.

Мен жұмыста адамдар өз бастығына, әріптесіне немесе клиентіне өтірік айтуға асығатын жағдайды жиі кездестіремін.
Типтік мысал: бағыныштының жұмыста бірдеңе істеуге уақыты жоқ, ал бастық одан сұрағанда, ол қорқып: «Иә, мен мұны істедім», – дейді, бастық тексергенше жағдайды түзетемін деп үміттенеді. Сосын бір өтірікті жасыру үшін жаңасын ойлап табады да, одан сайын абдырап қалады. Бұл өте кішкентай мәселеде үлкен салдарға әкелмейтін елеусіз өтірік сияқты көрінуі мүмкін. Бірақ, әдетте, шындық ақырында және жиі кездейсоқ шығады, содан кейін осы кішкентай өтіріктің кесірінен адам басқалардың сенімін жоғалтады.
Жеке менің мынадай ережем бар: мен кәсібиліктің жоқтығын, үлгерімсіздікті кешіруге дайынмын, бірақ өтірікті емес. Егер адам мені бір рет алдаған болса, мен оның сөзіне мүлде сенуге негіз көрмеймін. Оның келесі жолы өтірік айтпайтынына кепілдік бар ма? Егер мен бағыныштының немесе серіктестің сөздеріне сенбесем, онда мұндай қарым-қатынастың болашағы жоқ – бұл соңы.
Сондықтан, менің кеңесім: шындық қаншалықты ащы болса да, оны айтып, қателігіңіз үшін жауапкершілікті алғаныңыз дұрыс, бірақ ешбір жағдайда өтірік айтпаңыз.