Бала кезімізде біз басқа қаладағы туыстарымызға жиі баратынбыз. Онда мен, әрине, туыстарыма үй шаруашылығында көмектесетінмін.
Бір күні ағаммен бірге жеміс алу үшін базарға бардық.Алманың үлкен сөмкесін сатып алдық. Оны толтырған кезде ағам әр жемісті мұқият тексерді.Алайда, біз үйге келгенде, түбінде бірнеше шіріген алма бар екені белгілі болды.
Ағам желкесін қасып тұрып: «әйтсе де, бұл қу маған шірік салып жіберген»,-деді. Содан кейін ол айлакерлікпен күлді: «мен де оңай адам емеспін, оған бір жарамсыз қағаз ақша салдым. Сондықтан біз бір бірімізге қарыз емеспіз».
Содан кейін мен ойланып, нақтылауды шештім: «бірақ сіз ақша бергенде, алданғаныңызды әлі білмедіңіз ғой. Сонымен, сіз кез-келген жағдай болмасын , сатушыны әуелбастан ақ алдағыңыз келді ме?».
Оған ағам таңданып жауап берді: «Иә. А, не болыпты? Әркім қолынан келетінін , білгенін істеп, өз пайдасын іздейді. Көрдің ба, мен аузымды ашып тұрғанша, оның маған шіріген алмаларды қалай салғанын байқамадым. Жарайсың! Қолынан келді. Менің де аузымды ашып тұрмауым керек еді. Оның да ақшаны дұрыстап қарап санауы керек еді». Содан кейін ол: «бұл өмір, ұлым. Сен алдай алмасан- жеңе алмайсын”.
Содан кейін, есейе келе, мен осы принцип бойынша өмір сүрген адамдарды кездестірдім. Олар іскери серіктестермен, достарымен, туыстарымен қарым-қатынаста алдауға, шымшуға, қосымша тиын ұтып алуға тырысты. Олар мұндай мінез-құлықты дұрыс деп санады, олардың ар-ұжданы тыныш болды.
Бірақ мінекей қызықты нәрсе. Бұл адамдардың ешқайсысы өте бай және табысты адам болған жоқ.
Мүмкін бұл жерде қандай да бір заңдылық бар шығар?
COMMENTS