– Иә, не істейміз енді? Олар саған қанша қарыз?
– Саған сияқты, үш ай үшін.
– Біз күні-түні оларға құлдық еттік, сол жын соққан бағдарламаны жаздық, асықтық! Ал олар бізді балақайларды сияқты алдап кетті! Доңыздар емес деп айтуға болады ма, а?
– Олар министрлік ауыр жағдайға тап қылды деп айтты ғой. Бюджеттен қаражат бөлмепті.
– Сонда не? Біз не істеуіміз керек? Қолымды соруым керек пе?! Бар да, мұны менің балаларыма түсіндір. Сенікілер де, айтпақшы, тек ауамен көректенбейтін шығар, сірә. Қысқасынша, сен өзің біл, ал мен бұндайды кешірмеймін.
– Ол не дегенің?
– Мен бағдарламаға бір кішкентай тосын сый қойып тастадым. Егер аптаның аяғана дейін ақша төлемесе, пролетарлардың еңбегін ақысыз қанап пайдалуану не екенін білетін болады.
– Олар зияндылықпен істеген жоқ қой. Олар төлейді. Мен сенімдімін.
– Мені тыңда, өзіңнің ігілігіңмен және адамзатқа деген сенуіңмен алысқа бара алмайсың. Айтпақшы, сен қай жаққа барасын? Отыр. Апарып тастайын.
– Жоқ. Рахмет. Біздің жолымыз бөлек сияқты…
COMMENTS