2015 жылдың 07 қаңтарында Парижде үш қарулы қылмыскер Мұхаммед пайғамбарға жасалған мазақ суреттерді жариялаған «Charlie Hebdo» француз газетасының қызметкерлерін атып тастады.
Бұл жаңалық мені тетіретті және ашуымды келтірді.
Бірақ кейбір қазақстандықтардың осы жаңалаққа деген реакциясы одан зор әсер етті.
Біреулері бұл деректің шынайылығына және террорлық әрекетке радикалдық исламшылардың қатысы барлығына күдіктенді. Бұл АҚШ немесе Израильдің арнайы қызметтері мұсылмандардың атына кір келтіру мақсатында құрған қасақана арандату деген нұсқалар да айтылды.
Нешінші рет деректерге сенуді қабыл алмайтын адамдардың аңқаулығына немесе қасарғыштықтарына таңқаламын. Олар өздерінің діндестерін дәріптегендері соншалықты, олардың арасында радикалдар мен тақуалардың болуы мүмкін деген ойға жолды да бермейді. Бұл мұсылмандар бәрінде сионизмдік қастандықты және батыс арнайы қызметтерінің қитұрқысын көреді.
«Мұсылмандар террорлық әрекет жасады ма? Жоқ, мүмкін емес! Ол киімдерін өзгертіп киген американдықтар.
Мұсылмандар басқа діннің өкілдерін кескілеп өлтірді ме? Жоқ, мүмкін емес! Олар өздері кінәлі.
Шейіттер сүннитермен жауласа ма? Бұл американдықтар оларды бір-біріне қарсы шығуға айдап салады.».
Осылайша таусылмайтынға дейін. Мұсылмандар арасында шыныменен радикалдар мен тақуалар бар болғанын осы адамдар түсінген үшін тағы қандай деректемелерді келтіру керек, қанша қан төгу керек? Иә, олар аз, өздерінің сөздерімен және әрекеттерімен жақсылық пен бейбітшілік әкелетін қайырымды мұсылмандардан олардың саны әлдеқайда аз. Бірақ олар бар. Бұл шындық. Оған көз жұму өзіңді және айналадағыларды алдау дегенге тең.
Керісінше, ислам миллиондаған жаңа қолдаушыларды тауып алу шеді, егер мұсылмандар өздерінің сүрініп кеткен діндестерін кінәласа, әлемдегі әрбір қайырымды мұсылман әйгілі түрде айтса: «Ислам адамдарды өлтіруге үйретпейді, ислам қанқұмар дін емес. Кімде кім Пайғамбардың атымен өлтірушілікке барса, ол исламды сатып кетеді, ол нағыз мұсылман бола алмайды. Мен мұсылманмын, және де мен бейбітшілік пен қадірлестікке шақырамын».
Менің ойымша, әлем ниеттестік сезімнен айқын шындықты мойындамау қасарушылықты емес, тек осыны қайырымды мұсылмандардан тосуда.
Жолдастардың екінші тобы француз журналистерін текке өлтірмеді деп ойлайды, өйткені олар Мұхаммед пайғамбарға тіл тигізді.
Осындай көзқарас менің ашуымды қысқанын білдіруге мен сөз де таба алмаймын. Ол арсыз және күпіршілік болғаннан басқа, сонымен қатар түп негізінде қате де.
Радикалдық мұсылмандар өркениетті қоғамда тұруға талпынады, бірақ өздерінің мәдениетсіз заңдары бойынша. Азат демократиялық қоғамда әр адамда ой мен сөздің құқықтары бар. Ол өзінің пікірін көп нәрселер туралы, оның ішінде дінеге дегенін де, айта алады. Өркениетті әлемде пайғамбарлардың біреуіне (Мұсаға, Исаға, Мұххамедке, Буддаға және т.б.) мазақ сурет салу тіл тигізу деп саналмайды. Кейбір адамдарға деген өзінің көзқарасын білдіру. Дәл қазір интернетте Иисус Христосқа салынған мыңдаған мазақ суреттерді тауып алуға болады. Бірақ бірде бір христиан осы үшін мазақ суреттердің авторларын атып тастаған жоқ. Радикалдық мұсылмандар бұған былай айта алады: «Егер христиандар мұны өздерінің діндерін қорлау деп санамаса, ол олардың құқы, ал біз мазақ суреттерді намысты қорлау деп санаймыз».
Бұндай жағдайда мұсылмандар қоғамдық өмірдің басқа заңдары бар Еуропа мен АҚШ-да тұрмау керек. Оларға осындай газеттерді оқымау керек және де интернетте осындай сайттарды қарамау керек. Олар өздерінің қауымдарында өздерінің заңдары бойынша өмір сүру керек және де басқаларға олардың заңдары бойынша өмір сүруге бөгет жасамау керек. Бірақ олай емес қой. Радикалдық мұсылмандар дамыған елдерде тұрғылары келеді, өркениеттің игіліктерін пайдаланғылары келеді (айтпақшы, егер бас бостандығы болмаса, олар да болмаушы еді), бірақ өздерінің заңдары бойынша өмір сүргілері және де оларды айналадағыларға зорлап міндеттегісі келеді.
Бұл әділеттіксіз.
Христиандар Христосқа мазақ сурет салуды рұқсат еткенде, буддистер Будданы әр түрлі көрінстерде көрсетуді рұқсат етсе, ал мұсылмандар олардың пайғамбарына бір сөз келтіруге рұқсат етпесе – ол әділеттіксіз. Бұл саған ғана қатты сөйлеуге және қолыңды бұлғауға болатын, ал басқаларға – болмайтын адамдардың тобырында жүргенмен тең. Бұл әділеттіксіз.
Сондыққтан бәр өркенитетті әлем террористтердің әрекеттеріне қатты ашуланды. Егер қазір осындай жағдайға бой ұсынсақ және де басқа пайғамбарларға мазақ сурет салуға болады, ал Мұхамедке – болмайды дегенді мақұлдасақ, азаттың бір бөлігін ұтқыздық деуге болады. Бұл қоғамның басқа бөліктеріне рұқсат етілмегенді өкпелегіш болған қоғамның бір бөлігіне рұқсат ету дегенге бой ұсыну деуге болады.
Осындайға шыдауға бола ма?
COMMENTS