Менің бір танысым бар. Тұрмыс құрмаған әйел. Жетістікке жеткен, еңбекқор. Ірі компанияда жоғары лауазымға ие.
Бірақ қазір отбасы құру жөнінде терең толғануда. Бір баланы асырап алмақшы.
Игі іс ойластырып жатқан сияқты. Қоғам мен мемлекет бұндай талпыныстарды әрдайым қолдауы керек. Ата-ананың қамқорлығына ие болған бала – әрдайым бақытты тағдырға да ие болады деген сөз емес пе?
Дегенмен, бәрі оңай емес. Менің танысым бір жылдан астам уақыт бойы әр түрлі инстанциялардың табалдырықтарын тоздырып, өзінің арманына қолын жеткізе алмай жүр. Тіпті не себептен екенін де түсінбейді. Әрдайым қорғаншы мен қамқоршы органдары және балалар үйі тарапынан әр түрлі кедергілер пайда болады.
Жақын арада мемлекеттік органда қызмет ететін менің бұрынғы әріптесім осы мәселенің болжамды себептері жөнінде ойға жетеледі. Оның сөздеріне қарағанда, балалар үйінің басшылығы балаларды мекемеден алып кетулеріне аса қызығушылық танытпайды екен. Оның себебі өте қарапайым болғанымен, өзінің арсыздығымен адамды шошытады. Балалар үйі мемлекеттен жан басына қаржыландыру алады екен. Яғни, балалар үйінде неғұрлым бала көп болса, соғұрлым ақшаны да көбірек алады деген сөз. Одан қалмай, балалар үйінде балалар болғанша, ол өз жұмысын жалғастырады, әрі меңгеруші мен тәрбиешілер еңбекақыларын алады. Қандай ақымақтық және рақымсыздық десеңші! Мемлекет өзінің бұрыс басқарушылық шешімімен өзінің қызметкерлерін адамзатқа қарсы әрекеттерге итермелейді. Сонда біздің елімізде көбірек жетімдер мен балалар үйлерінің бар болуына қызығушылық танытатын қоғамда әлеуметтік топ бар. Бұл жағдайда бұл адамдар жұмыспен қамтылады, қаржыландыру көлемі ұлғаяды, сәйкесінше олар көп мүмкіндіктерге ие болады.
Бұл абсурд емес пе?!
COMMENTS