Кез келген қоғамда нарықтық қатынастардың дамуы кезінде байлар мен кедейлерге жіктелуі сөзсіз. Біреуіміз ақылдырақ, біреулер ақымақ, біреулер мақсатты, біреулер жалқау, біреулер батыл, басқалар сақтық танытатын сияқты бұл да табиғи нәрсе. Осылай болуы қажет.
Бірақ қоғамдағы жалпы атмосфера бай мен кедей арасындағы қарым-қатынас екеуі үшін де маңызды.
Байлар күнделікті өмірде өзіне деген қызғаныш сезімін, демек, өзгенің оны жек көргенін қаламаса, қарапайымдылық танытып, байлығымен мақтанбай, оны көрсетпеуі керек. Оларға жайлы және кең үйде тұруға болады, бірақ сарайда емес, сенімді және әдемі көлікті жүргізе алады, бірақ эксклюзивті модель емес, қымбат және талғампаз киіне алады, бірақ арандатушылық емес. Дамыған елдердегі миллионерлердің көпшілігі осылай өмір сүреді – қарапайым, джинсы шалбар мен футболка киіп, отбасымен бірге әдеттегі мейрамханаларда тамақтанады.
Мінез-құлықтың бұл үлгісі біз үшін қалыпты жағдайға айналуы керек.
Кедей адамдар өздерінің кедейлігімен мақтанбауы керек. Біздің қоғамдағы кедейлік бір ғана нәрсені білдіруі керек: жалқаулық (әрине, егер адам мүгедек болмаса, бала немесе кеңестік кезеңдегі зейнеткер болмаса). Кез келген кедей адам бай бола алатынын немесе ең болмағанда бай бола алатынын білуі керек, ол үшін жұмыс істеу керек.
Байлықты ақылдылықтың, еңбекқорлықтың, табандылықтың белгісі деп қабылдау керек.
Тек осы жағдайда ғана бұқараның энергиясы бөтен байлықты жоюға (декулакизация, ұлттандыру) емес, өз байлығын жасауға, яғни жасампаздық бағытқа бағыттайды.
COMMENTS