Кейінгі кезде ауқатты қазақстандықтардың көбі өздерінің балаларын балдырғандық жастарынан бастап шетелге білім алуға жібертін болған. Әңгіме тіпті ЖОО-да білім алуда емес, орта білім туралы болып тұр. 15-16 жасар ұлдар мен қыздар кетіп қалады. Балалар шетел тілін жақсырақ игергендері үшін және ЖОО-на түсуге дайындалғандары үшін жасалады.
Бірақ менде сұрақ туындайды: шынымен білім тәрбиеден маңызды ма? Осындай жаста балалар психологиялық қалыптаспаған. Олар ермексаз сияқты. Олардың мінез-құлқы, өмірге деген көзқарастары, рухани қағидалары жаңа ғана қалыптасып келеді. Дәл осы маңызды кезде олар туып-өскен жанұяда емес, ата-аналарының қасында және олардың ықпалдарымен емес, тұрмыс қалыптары, өмір салттары мен құндылықтары және мүлдем басқа адамдардың арасында болып қалады.
Бұл дұрыс па?
Әрине, олар ағылшынша мінсіз сөйлейтін болады, білімдері де тамаша болады, бірақ өздерінің жанұяларының рухына сәйкес тәрбиеленген болады ма екен? Егер олай болмаса, бұл бала өзінің жанұясына, өзінің ұлтына, өзіңің Отанына қандай қатысы болады екен?
COMMENTS